Zo trof ik mijn moeder de laatste jaren vaak aan; kin op de borst en in gedachten verzonken. Haar armen stijf tegen zich aangedrukt.
Als je de buitenwereld niet meer herkent, keer je automatisch steeds vaker naar binnen; tot het moment dat je helemaal niet meer naar buiten komt. Maar toch, zelfs dán, reageer je nog op die aai over je hoofd of die kus op je wang.
 |
| 'Contemplation' by Niqui Kommerkamp |
