25 November, 2008

Kunst met een luchtje

't Moest er toch van komen: een atelier aan huis. Handig, omdat je tenslotte niet altijd zin hebt om je op de fiets, door weer en wind, te begeven naar een atelier aan het andere eind van de stad. En vooral omdat je met zo'n mini-ateliertje aan huis in elk geval te allen tijde even kunt 'kleien'.

Helaas blijkt dat mijn huis niet heel erg geschikt is om een atelier op te zetten. Gelegen op een - in makelaars-termen - top locatie in Amsterdam; hoekhuis en maar liefst twee verdiepingen, is de enig mogelijke ruimte niet voorzien van ramen, en dat betekent dus werken bij (gebrekkig) kunstlicht.

Daarbij komt nog dat ik de ruimte deel met een ietwat incontinente Cyper die met enige regelmaat de benauwde ruimte opeist voor het plegen van een plas (liefst naast de bak) en/of het legen van haar darmen (al helemaal geen pretje).

De werktafel bestaat uit een simpele gipsen plaat van zo'n 4 centimeter dik die bovenop een kleine koelkast is geplaatst. De bok wordt na gebruik op de kelderoverloop opgeborgen, omdat er anders niemand meer z'n jas kan ophangen, en de klei- en glazuurvoorraad is opgeborgen in plastic kratjes die tegelijkertijd dienstdoen als schoenenrekjes.

Een situatie dus, die eigenlijk meer was opgezet voor 't gemak, dan uit bittere noodzaak. Vorige week werd echter bekend, dat het echte atelier (voorzien van alle gemakken, voldoende daglicht en buitengewoon veel ruimte) niet langer kan worden gebruikt. De eigenaresse heeft besloten om de hele 'tent' in de verkoop te gooien, en dus leeg moet worden opgeleverd.

Met tenminste één expositie in het verschiet en nog twee mogelijke exposities achter de hand, kun je begrijpen, dat dit geen ideale situatie is. Er zit niets anders op, dan desnoods - met kunstlicht - het nood-ateliertje voorlopig als serieuze werkruimte te gaan gebruiken. Wellicht dat ik met mijn Cyperse huisgenote nog een soort schemaatje kan afspreken, maar zelfs zonder haar medewerking heb ik weinig andere keus.