Mijn moeder leed aan artritis, een gewrichtsontsteking, in haar handen. Zeer pijnlijk. Om de pijn enigszins te verzachten, droeg zij speciale - door mijn oma gebreide - handschoentjes. Zeer effectief, maar niet ècht charmant.
Via via kwam ik vandaag op de website van Ines van den Born. Zij ontwerpt werkelijk de meest prachtige handschoenen. Ines heeft een erfelijke huidaandoening waardoor haar handen er beschadigd uitzien. Om haar handen te beschermen en enigszins te verbergen, ontwierp ze voor zichzelf een handschoen zonder vingers. De reacties daarop waren zó enthousiast, dat ze besloot om er meer te maken.
De eerste exemplaren verkocht ze aan vrienden en familie. Inmiddels laat zij ze op maat produceren bij een fabriekje in Italië, en worden haar 'gloves' via internet wereldwijd verkocht. En dat niet alleen: Ines’ gloves worden in films gebruikt (X-Men III, Zwartboek) en ze verschijnen steeds vaker op de catwalks (onder andere van modeontwerper Francisco van Benthum).Hoewel ik mijn twijfels heb over de noodzaak van pijn en lijden omwille van de kunst, lijkt het erop, dat - in het geval van Ines - het wel degelijk heeft bijgedragen aan haar succes.
"The pain passes, but the beauty remains", aldus Renoir. Dat zou mooi zijn, nietwaar?
