Liefdewerk

Overal op de wereld wordt er geëxperimenteerd met oude en/of alternatieve bouwmaterialen, zoals leem, hennep, hout en stro. Onlangs ontdekte ik ook een aantal huizen die zijn gemaakt van papier.

Zo bouwde de ontwerper Sumer Erik in 2008 zijn Newspaper House in Londen. Er zijn zo'n 100.000 kranten in verwerkt. Het betrof hier een min of meer gezamenlijk project waarbij Erik andere kunstenaars, maar ook bewoners, bezoekers, maatschappelijke organisaties en zelfs scholen uitnodigde om aan de bouw deel te nemen.

In datzelfde jaar - tijdens de Architectuur Biënnale in Venetië - bouwde Li Xianggang het Paper Brick House. Het resultaat: een constructie van papieren buizen, kartonnen dozen en plakband die de schijn wekt van een uit bakstenen opgebouwd huis. Het is wel degelijk bedoeld om in te wonen.

Alles lijkt mogelijk als het op bouwen aankomt. En met een beetje medewerking van Bouw- en Woningtoezicht kom je een heel end. Of 't nou ook allemaal esthetisch verantwoord is, is de vraag. Maar praktisch is 't meestal wel. Nou ja, op het huis van Don Lucho na, waarvan het hele interieur uit papier bestaat, en waarin je het gevoel krijgt dat je in een tekenfilm terecht bent gekomen: Casa de Carton.

Overigens - als je denkt dat het bouwen van een huis met papier iets nieuws is, dan heb je 't mis. Bijna 90 jaar geleden, in 1922, begon Werktuigbouwkundig ingenieur Elis F. Stenman uit Rockport (Massachusetts) met het bouwen van een zomerhuis dat al gauw de naam The Paper House kreeg.
Het begon als een hobby, maar Stenman raakte zo geïntrigeerd door het gebruik van papier, dat hij er zelfs meubels van besloot te maken. In dit huis is - op het dak en de vloer na - àlles gebouwd met behulp van kranten: Niet alleen het reguliere meubilair, maar ook andere accessoires, zoals een piano, en zelfs enkele klokken.

Laat die borsten lekker hangen!

Heerlijk voor Ellen Vroegh, al die commotie rond het "verhangen" van haar twee schilderijen. Betere reclame kun je je als kunstenaar toch eigenlijk niet voorstellen? En toch zit 't me dwars.

De twee schilderijen 'Danseuses Exotiques' en 'Pianowoman' hingen tot voor kort in de gemeentelijke publiekshal van het stadhuis van Huizen (NH). Na klachten van enkele gemeentemedewerkers en een Huizer van allochtone afkomst (?) werden ze echter verwijderd.

Tijdens de persconferentie stelde Loco-burgemeester van Hartskamp nadrukkelijk dat 't gemeentebestuur géén censuur heeft toegepast, maar de kunstwerken alleen heeft verplaatst naar een plek waar ze niet direct zichtbaar zijn voor bezoekers en medewerkers van de balie publiekszaken. Lol. En dat noemen we wat? Geen censuur?
Overigens heeft Vroegh inmiddels wijselijk haar schilderijen opgehaald en mee naar huis genomen.

De VVD heeft natuurlijk meteen kans gezien om zich als 'beschermheer' van alle kunstenaars op te stellen en heeft 't snode plan bedacht om een deel van de ruimte die ze in de Tweede Kamer hebben, in te richten als 'vrijdenkersruimte'. Kunstenaars die te maken krijgen met censuur, kunnen daar hun werk tentoonstellen. Ook Vroegh is uitgenodigd om nog deze zomer daar haar schilderijen te exposeren. 'k Ben benieuwd hoeveel bezoekers die bijzondere expositie zal gaan trekken…

Mocht de Gemeente Amsterdam zich ook nog willen profileren: Ik heb nog een aantal blote en halfblote borsten in de aanbieding. Van keramiek, weliswaar, maar ach wel een stuk minder abstract dan de schilderijen van Ellen Vroegh.

En van mij mogen ze hangen!